MÜNTEHA ÇAĞATAY (Ankara, 1993)

Sartre’nin “L’enfer, c’est les autres” (Cehennem başkalarıdır) sözü, onun 1944 yılında yazdığı Huis Clos (Çıkış Yok) adlı tiyatro oyununda geçer. Huis Clos oyununda da üç karakter, öldükten sonra bir odada sıkışıp kalır ve birbirlerine tahammül edemediklerini fark ederler. Cehennemin bir işkence odası, alevler veya şeytanlar değil, başkalarının hiç bitmeyen yargılayıcı bakışları olduğunu anlarlar. Bu cümle genellikle yanlış anlaşılır ve Sartre’nin insan ilişkilerinin tamamen kötü olduğunu ima ettiği düşünülür. Oysa Sartre burada, insanın kimliğinin ve varoluşunun başkalarının bakışlarıyla şekillendiğini anlatır. Örneğin, biri sizi korkak olarak etiketlediğinde, sizin bu sıfatla ilişkilendirilmeniz ve ona göre davranmanız olasıdır. Mimlenmekten yola çıktığım bu işimde kapı sınırım, engelim ve varoluşuma dair ifadeler barındırıyor. Bu çalışmam da şunu sorguladım. Başkasının gözünde öteki olmak bana ne yaptı? 

Sartre’s quotes “L’enfer, c’est les autres” (Hell are others) is mentioned in his 1944 theatre play Huis Clos (No Exit). In the game Huis Clos, the three characters are trapped in a room after they die and realise that they can’t tolerate each other. They understand that hell is not a chamber of torture, flames or demons, but the never-ending judgemental gaze of others. This sentence is often misunderstood and it is thought that Sartre implies that human relationships are completely bad. However, Sartre explains here that the identity and existence of man is shaped by the eyes of others. For example, when someone labels you as a coward, it is possible that you are associated with this adjective and act accordingly. In this job, which I started from being mimicked, the door contains statements about my limit, my disability and my existence. I also questioned this work of mine. What did being the other in someone else’s eyes do to me?

Sanatçı ve eserle ilgili daha fazla bilgi almak için info@base.ist adresine e-posta atmanızı rica ederiz.