Tansu Kırcı (İzmit/1992)

İnsanın kendisini tanımlayan şey eylemin faili olarak kendi olduğunu hatırlamasıdır. Bellek geçmişin tarihteki izleridir ve bu izlere birçok tarihi unsurda rastlayabiliriz. İnsanın geçmişe bakan tarafı olan kendisinde aynılığı mümkün kılacak olan şey bellektir, hafızadır. Diğer taraftan ise değişimi mümkün kılan verdiği sözdür, vaattir, bu bizi geleceğe yönlendirir. Fakat ikisi arasında diyalektik bir ilişki söz konusudur. Söz ile birlikte gelecekle bağ kursakta aynı zamanda onu hatırlamamız bizi belleğe yani geçmişe götürecektir. Eylemlerinin öznesi olduğunu bilmesi insanın kendilik bilincini mümkün kılar, kendisi olabilmesi ise aktif bir olaydır, bir pratiktir. İnsan kendisi olarak başlamaz, izlerini yorumlayarak kendi olma amacıyla yaşar. Sembollerde, metaforlarda, tarihsel olaylarda, mimarı yapıtlarda yani insani tüm oluşumlarda “ben” kendini yitirir ve tekrar bulur. İnsan kendini kaybederek bulur. Kendi de ki başkalığı mümkün kılan ise karşıdaki başkalıktır.

Sanatçı ve eserle ilgili daha fazla bilgi almak için info@base.ist adresine e-posta atmanızı rica ederiz.