SU EREKUL (İzmir, 2000)
Anadolu Üniversitesi, Cam Bölümū
HATIRLIYORUM / I REMEMBER, 2025
Cam boyama, 12 cam plaka, 12×20 cm + ahşap alt mekanizma, 60x60x14 cm
Glass painting, 12 glass piece, 12×20 cm + wooden mechanism, 60x60x14 cm
Gerçekten öyle miydi? Bilmem. E madem bilemem—cehaletimle mutlu olayım. Hatırladığım çok şey var ama buraya gelen kadar ya kötülerle güzelleri de unuttuysam? Zihnim bana bir oyun oynamış olabilir. Velev ki öyle, ne fark eder ki? Doğru muydu bilmiyorum ama hissetmiştim. Fotoğrafı yoktu aklımdakinin, çizeyim dedim. Bir ışık vardı, içinden ulaşıp yansıttı.
O anı düşündüğümde, şu an hissettiğim kadar gerçek ve hatırladığım kadar var. Beni ben yaptı, evet, ama ben artık “ben” olduktan sonra, bunun da pek bir önemi kalmadı. Hatırlıyorum, çok şey hatırlıyorum. Doğru mu, bilmiyorum. Ama geriye dönüp baktığımda, İyi ya da kötü, benimle bu anları yaratan herkesi bol bol öpüyorum.
Was it really like that? I don’t know. Well, since I can’t know—let me be happy in my ignorance. I remember so much, but what if, by the time I arrived here, I’d forgotten the good along with the bad? My mind may have played a trick on me. And even if it did, what difference does it make? I don’t know if it was true, but I felt it. There was no photograph of what I had in my mind, so I thought I’d draw it. There was a light, it reached out from within and reflected.
When I think of that moment, it is as real as what I feel now and as present as what I remember. It made me who I am, yes, but once I became “me,” it no longer mattered much. I remember, I remember so much. Is it true? I don’t know. But when I look back, good or bad, I kiss everyone who created those moments with me, over and over.
Sanatçı ve eserle ilgili daha fazla bilgi almak için info@base.ist adresine e-posta atmanızı rica ederiz.
Gerçekten öyle miydi? Bilmem. E madem bilemem—cehaletimle mutlu olayım. Hatırladığım çok şey var ama buraya gelen kadar ya kötülerle güzelleri de unuttuysam? Zihnim bana bir oyun oynamış olabilir. Velev ki öyle, ne fark eder ki? Doğru muydu bilmiyorum ama hissetmiştim. Fotoğrafı yoktu aklımdakinin, çizeyim dedim. Bir ışık vardı, içinden ulaşıp yansıttı.
O anı düşündüğümde, şu an hissettiğim kadar gerçek ve hatırladığım kadar var. Beni ben yaptı, evet, ama ben artık “ben” olduktan sonra, bunun da pek bir önemi kalmadı. Hatırlıyorum, çok şey hatırlıyorum. Doğru mu, bilmiyorum. Ama geriye dönüp baktığımda, İyi ya da kötü, benimle bu anları yaratan herkesi bol bol öpüyorum.
Was it really like that? I don’t know. Well, since I can’t know—let me be happy in my ignorance. I remember so much, but what if, by the time I arrived here, I’d forgotten the good along with the bad? My mind may have played a trick on me. And even if it did, what difference does it make? I don’t know if it was true, but I felt it. There was no photograph of what I had in my mind, so I thought I’d draw it. There was a light, it reached out from within and reflected.
When I think of that moment, it is as real as what I feel now and as present as what I remember. It made me who I am, yes, but once I became “me,” it no longer mattered much. I remember, I remember so much. Is it true? I don’t know. But when I look back, good or bad, I kiss everyone who created those moments with me, over and over.
Sanatçı ve eserle ilgili daha fazla bilgi almak için info@base.ist adresine e-posta atmanızı rica ederiz.
